در زمان حكومت عباسيان و عصر وزارت برامكه ، جمعيت ايرانيان در شهر بغداد زياد شده بود. دولت در دست ايرانى‏ها بود و آن‏ها با اين‏كه در منطقه‏اى عربى زندگى مى‏كردند، عادات و رسومشان را تعطيل نكرده بودند. از جمله اين‏كه مراسم عيد نوروز را برگزار مى‏كردند.

منصور دوانيقى يك سال به هنگام نوروز به رسم ايرانى‏ها بر تخت نشست و دستور داد به بهانه تحويل سال نو به ديدارش بيايند و از وجود مبارك موسى بن جعفر، عليه السلام، نيز دعوت كرد در جلسه حاضر باشد. مطابق رسم، هركس كه به ديدار منصور مى‏آمد هديه‏اى نيز با خود مى‏آورد. ازاين‏رو، به زودى گوشه‏اى از كاخ او از پول و طلا و نقره و شمش و قاليچه و پارچه قيمتى و … پر شد. پس از چندى، منصور رو به حضرت موسى بن جعفر، عليه السلام، كرد و گفت: تمام اين هدايا در اختيار شماست!

در آخرين ساعات جلسه، پيرمردى وارد شد و در مقابل موسى بن جعفر زانو زد و گفت: من چيزى نداشتم به عنوان هديه براى شما بياورم، اما سه خط شعر درباره جدتان حضرت سيد الشهداء گفته‏ام كه اگر اجازه بدهيد برايتان بخوانم! حضرت فرمودند: بخوان! وقتى پيرمرد شعرش را خواند، اشك از ديدگان حضرت جارى شد. سپس، رو به منصور كرد و فرمود: اين هدايا را مى‏خواهى چه كنى؟ گفت: همه در اختيار شماست. آن‏گاه، حضرت به پيرمرد فرمود: همه اين هدايا از آن توست. آن‏ها را بردار و با خود ببر. تازه اين مزد اصلى شعر تو نيست، زيرا اجر آن را خداوند در روز قيامت به تو خواهد داد.

اين وارستگى از دنياست. كسى كه خود را شيعه موسى بن جعفر، عليه السلام، مى‏داند بايد با خود بيانديشد كه خداوند 200 يا 300 تن گندم به من داده است. آفتاب و زمين و برف و آب و گندمش كه از خدا بوده، من تنها آن را كاشته و از آن مراقبت كرده‏ام، پس چرا زكاتش را ندهم؟ پس، كسى كه مى‏گويد پايم براى اين كار پيش نمى‏رود و نمى‏توانم، دوستى دنيا را بر دوستى با خدا ترجيح داده است. كجاى وجود اين انسان از قرآن اثر گرفته و او چگونه ادعا مى‏كند شيعه موسى بن جعفر است؟

انسان مؤمن بايد همه وجودش از قرآن اثر بردارد. اين هم به دست نمى‏آيد مگر اين‏كه انسان اين اثربردارى را با تمرين و تامل در خود تقويت كند. يعنى وقتى آيه زكات را شنيد به آن عمل كند. بدين ترتيب، پرداخت زكات سال آينده براى او آسان مى‏شود و پرداخت زكات سال سوم آسان‏تر.

انسان نفس خود را به هر طرف كه سوق بدهد در همان جهت باقى خواهد ماند، اما خدا نكند نفس مهار خود را به گردن آدمى بيندازد و او به انسان جهت بدهد. زيرا نفس به آسانى انسان را به بخل و حرص و رابطه نامشروع و قمار و شراب مى‏كشد و به دام مى‏اندازد. به قول شاعر:

مردم، به طور كلى، بر دو دسته‏اند: يا اختيار مجموعه وجودى نفس خود را در دست دارند و به تعبير گذشتگان «مالك نفس» هستند، يا اين‏كه نفس اختيار آن‏ها را در دست دارد كه «مملوك نفس» تلقى مى‏شوند.

بيچاره‏ترين مردم همين گروه هستند كه مملوك نفس‏اند.

ما بايد كارى بكنيم نفس ما و باطن ما غلام حلقه به گوشمان باشد.

يعنى تا حكم خدا را شنيديم وادار به اجراى حكمش كنيم و نگذاريم ما را به وسوسه‏هاى مختلف به سوى خودش بكشد و متوقف بكند كه گندم را براى چه مى‏خواهيد بدهيد؟ خمس را براى چه مى‏خواهيد بدهيد؟ اين پول را براى كار خير براى چه مى‏دهيد؟ اين مسجد را براى چه مى‏خواهيد بسازيد؟ اين جهازيه را براى چه مى‏خواهيد بدهيد؟ چه خوب است كه آدم مالك نفس خويش باشد و اطاعت از فرمان خدا را بر اجابت دعوت شيطان ترجيح دهد!

«الشيطان يعدكم الفقر و يأمركم بالفحشاء و اللّه يعدكم مغفرة منه و فضلا و اللّه واسع عليم».

شيطان شما را به هنگام انفاق مال با ارزش از تهيدستى و فقر مى‏ترساند، و شما را به كار زشت چون بخل و خوددارى از زكات و صدقات امر مى‏كند، و خدا شما را از سوى خود وعده آمرزش و فزونى رزق مى‏دهد؛ و خدا بسيار عطاكننده و داناست.

erfan.com

 مرحوم ملا احمد نراقى در كتاب شريف اخلاقى معراج السعادة، در رابطه با توبه‏ى واقعى داستان شگفت آور زير را نقل مى‏كند:

او زنى بود جوان، خوش صدا، رقاصه، بى‏توجه به حلال و حرام الهى. در شهر بصره مجلس فسق و فجورى از ثروتمندان و جوانان نبود مگر اين كه شَعْوانه براى خوشگذرانى آنان در مجلس حاضر مى‏شد، او در آن مجالس آوازه‏خوانى مى‏كرد، مى‏رقصيد و بزم آلودگان را گرم مى‏كرد، شعوانه را در اين امور عدّه‏اى از دختران و زنان همراهى مى‏كردند.

روزى براى رفتن به مجلس بدكاران، با تعدادى از همكارانش از كوچه‏اى مى‏گذشت، شنيد از خانه‏اى ناله و افعان بلند است، با تعجب گفت: چه خبر است؟ يكى از همكارانش را براى جستجوى موضوع فرستاد، ولى از برگشتن او خبرى نشد، نفر دوم را فرستاد تا از آن مجلس خبرى بياورد برنگشت، سومى را به دنبال خبر گرفتن فرستاد و از او به اصرار خواست برگردد و مانند آن دو نفر او را به انتظار نگذارد، او رفت و بعد از اندك مدّتى بازگشت و گفت: اى خاتون، اين ناله و ماتم بدكاران و فرياد و نعره‏ى گنهكاران است!

شعوانه گفت: بهتر اين است كه خود بروم و از آن مجلس خبر بگيرم.

نزديك مجلس آمد، مشاهده كرد واعظى براى مردم سخن مى‏گويد: سخنش به اين آيه رسيده بود:

«إِذا رَأَتْهُمْ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ سَمِعُوا لَها تَغَيُّظاً وَ زَفِيراً* وَ إِذا أُلْقُوا مِنْها مَكاناً ضَيِّقاً مُقَرَّنِينَ دَعَوْا هُنالِكَ ثُبُوراً» .

زمانى كه آتش دوزخ، تكذيب كنندگان قيامت را از مكانى دور ببيند، خروش و فرياد جهنم را از دور به گوش خود مى‏شنوند، چون آن تبهكاران را در زنجير بسته به محل تنگى از جهنم دراندازند، در آن حال فرياد واويلا از دل بركشند!

شعوانه چون اين آيه را شنيد و با قلب و جان به مفهوم آن توجه كرد، عربده‏اى كشيد و گفت: اى گوينده! من يكى از گنهكارانم، من نامه سياهم، من شرمنده و خجالت‏زده‏ام، آيا اگر توبه كنم توبه‏ام در پيشگاه حق مورد پذيرش است؟ واعظ گفت: آرى، گناهت قابل بخشش است، گرچه به اندازه‏ى شعوانه باشد! گفت: واى بر من كه خود من شعوانه هستم، مرا چه اندازه آلودگى است كه گنهكار را به من مثل مى‏زنند، اى واعظ! از اين پس گناه نكنم و دامن آلوده نسازم و به مجلس اهل گناه قدم نگذارم. واعظ گفت: خداوند هم نسبت به تو ارحم الراحمين است.

شعوانه به حقيقت توبه كرد، اهل عبادت و بندگى شد، گوشت روييده از گناه در بدنش آب شد، دلش گداخت، سينه‏اش سوخت، ناله و فريادش به نهايت رسيد، در خود نگريست و گفت: آه! اين دنياى من، آخرتم چه خواهد شد، در درونش صدايى احساس كرد: ملازم درگاه باش تا ببينى در آخرت چه مى‏بينى.

منابع مقاله:

کتاب : تفسير و شرح صحيفه سجاديه جلد دوم

نوشته: حضرت آیت الله حسین انصاریان

امیرالمؤمنين عليه السلام فرمود:

أكْثَرُمَصارِعِ الْعُقُولِ تَحْتَ بُرُوقِ الْمَطامِعِ. «1»

بيشتر زمين خوردنهاى عقول و ورشكسته شدن خردها مربوط به برق و صاعقه شهوات و هوا و هوس است.

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

لَوْلا أنَّ الشَّياطينَ يَحُومُونَ عَلى قُلُوبِ بَنى آدَمَ لَنَظَرُوا إلى مَلَكُوتِ السَّماءِ. «2»

اگر شياطين و هوا و هوس‏هاى درونى بر گرد قلوب نمى‏چرخيدند هر آينه فرزندان آدم به اسرار عالم بالا مى‏نگريستند.

رسول خدا از قبرستان عبور مى‏كردند، به دو قبر اشاره فرمودند و گفتند: صاحبان اين دو قبر الآن به كيفر گناهانى كه داشتند در عذابند، سپس فرمودند:

لَولا تَكْثيرٌ فى كَلامِكُمْ و تَمْريجٌ فى قُلُوبِكُمْ لَرَأيْتُمْ ما أرى‏ و لَسَمِعْتُمْ ما أسْمَعُ. «3»

اگر جز به حق سخن نمى‏گفتيد و اگر قلب شما چراگاه صفات ناپسند نبود هرآينه آنچه من مى‏ديدم مى‏ديديد و هر چه من شنيدم مى‏شنيديد.

امير المؤمنين عليه السلام فرمود:

ادامه »

خدا رحمتش كند! يادم هست سال‏ها پيش امام جماعت يكى از مساجد [24] گاهى كه از دست بدكاران و گناهكاران و افراد خلافكار عصبانى مى‏شد، روى منبر با همان عصبانيت مخاطبشان مى‏كرد و مى‏گفت: بچه 70 ساله! چه وقت مى‏خواهى بالغ شوى و بفهمى كه دنيا و آخرت چه خبر است؟ تو بالغ بدنى شده‏اى نه بالغ عقلى. بدنت 55 سال پيش از نظر جسمى بالغ شد، پس چرا از نظر فكرى هنوز 2- 3 سالت بيشتر نيست؟

بعد، يكى از دوستان برايم تعريف كرد كه متعاقب اين حرف، روزى قضيه جالبى پيش آمد. ماجرا از اين قرار بود كه پيرمرد 80 ساله‏اى مرد كه اتفاقا انسان ناميزانى بود. مطابق رسم براى او ختم گرفتند و واعظ معروفى را هم دعوت كردند كه از قضا هم اين ميت را مى‏شناخت و هم واعظ متدينى بود كه نماز شبش ترك نمى‏شد و از عبارات جنت مكان و خلد آشيان و نوكر اهل بيت و … كه نقل مجلس ختم است استفاده نمى‏كرد. از طرفى، مى‏دانست اين مرد 80 سال آدم بى‏ربطى بوده، لذا ابتدا منبر نصيحتى خوبى براى مردم رفت و در انتها هم روضه حضرت على اصغر، عليه السلام، را خواند. پس از پايان منبر، پسر بزرگ ميت نزد اين واعظ آمد و گفت: آقا، شما پدر ما را مى‏شناختيد؟ گفت: كاملا!

گفت: مى‏دانستيد ايشان 80 سالش بوده؟ گفت: آرى! گفت: پس چرا روضه حضرت على اصغر خوانديد؟ گفت: چون پدر شما از بچه شش ماهه‏اى هم كمتر مى‏فهميد. آن روضه را هم برايش اضافه خواندم!

آرى، گاهى بدن رشد مى‏كند و جان انسان در دو سالگى مى‏ماند. بلوغ جنسى و جسمى هويدا مى‏شود، ولى عقل در يك سالگى مى‏ماند.

*** ذو القرنين پرسيد: چرا قبرهايتان كنار خانه‏هاست؟ گفت: از انبيا به ما رسيده كه براى بيدار شدن از خواب غفلت، واعظى بهتر از ياد مرگ وجود ندارد. ما هر روز كه از در خانه بيرون مى‏آييم، چشممان به اين قبرها مى‏افتد و به خودمان مى‏گوييم: آخر زندگى در دنيا به اين‏جا ختم مى‏شود. يك وقت اسير دنيا نشوى، چون دنيا تو را براى خود نگه نمى‏دارد و روزى رهايت مى‏كند و بايد ببرند خاكت كنند. عبرت بگير!

قبرها جلوى خانه‏هايمان است تا هر روز ياد آخرت و مردن باشيم و بدانيم اين‏جا ماندنى نيستيم و مسافريم. نتيجه‏اش اين است كه مال كسى را نمى‏بريم، حق كسى را پايمال نمى‏كنيم، ظلم به كسى نمى‏كنيم، و آبروى كسى را نمى‏بريم. زيرا هر روز اين قبرها نصيحتمان مى‏كنند.

اما اين‏كه روى قبرها مدت عمر را آن‏گونه ثبت كرده‏ايم دليلش اين است كه ما آن مقدار از عمر را كه در عبادت و خدمت و تعليم و تربيت گذشته عمر محسوب مى‏كنيم و بقيه را عمر حيوانى و شكمى مى‏دانيم.

عرفان

اگر به تسبیح گفتن همه موجودات توجه داشته باشیم، گفتن چند «سبحان الله» را چیزی نمی‌دانیم.

به گزارش خبرنگار برنا،حجت الاسلام و المسلمین قرائتی در پاسخ به این سوال که چه کنیم تا روح ما بزرگ و ظرفیت ما زیاد شود پاسخ داده است:حضرت علی (ع) به همام می‌فرماید:«عظم الخالق فی انفسهم و صغر ما دون ذلک» یعنی چون خداوند در روح آنها عظمت دارد، غیر خدا هر چه باشد کوچک جلوه می‌کند. تا وقتی روی زمین هستیم، یک هکتار زمین برای ما بزرگ است، اما اگر سوار هواپیما شدیم هر چه هواپیما بالاتر رود ، این قطعه زمین برای ما کوچک‌تر می‌شود.

اگر توجهی به پول‌های موجود در بانک کنیم، سرمایه خود را ناچیز خواهیم دید. اگر به تسبیح گفتن همه موجودات توجه داشته باشیم، گفتن چند«سبحان الله» را چیزی نمی‌دانیم. اگر به کتابخانه‌های بزرگ و مهم دنیا نگاه کنیم، مطالعه چند کتاب ما را مغرور نخواهد کرد.

وقتی به امام سجاد (ع) گفتند: چرا اینقدر عبادت می‌کنی؟ فرمود: عبادت من کجا و عبادت علی بی ابیطالب کجا .

خداوند در قرآن به پیامبرش می گوید:یادی از سختی‌های انبیای گذشته کن تا سختی‌ها برای تو آسان و سبک شود. آری ، اگر به پشت سر نگاه کنیم و راه رفته را ببینیم مغرور می‌شویم، باید به راه نرفته نظر دوخت تا به فکر رفتن بیفتیم.

یک کارشناس نرم افزار گفت: در راستای محافظت فلش مموری و جلوگیری از سوختن آن گزینه safely remove فراموش نشود.

کامران کاظمی در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: این سوال برای اکثر افراد به وجود می آید که آیا remove کردن فلش مموری الزامی است یا خیر؟ در جواب آن باید گفت که فلش مموری ها برروی دو حالت قرار می گیرند که از مسیر زیر قابل رؤیت است که کاربر باید روی آیکون فلش مموری در my computer کلیک راست کرده و گزینه ی properties را انتخاب کند.

او ادامه داد: در غیر این صورت به تب Hardware رفته و بعد از انتخاب فلش مموری از لیست گزینه ی properties را انتخاب کند که در پی آن پنجره ی جدیدی باز می شود که باید به تب Policies بروید.

ادامه »

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدا كه رحمتش بسيار و مهربانیاش هميشگى است
بِسْمِ اللَّهِ كَلِمَةِ الْمُعْتَصِمِينَ وَ مَقَالَةِ الْمُتَحَرِّزِينَ وَ أَعُوذُ بِاللَّهِ تَعَالَى مِنْ جَوْرِ الْجَائِرِينَ وَ كَيْدِ الْحَاسِدِينَ وَ بَغْيِ الظَّالِمِينَ وَ أَحْمَدُهُ فَوْقَ حَمْدِ الْحَامِدِينَ اللَّهُمَّ أَنْتَ الْوَاحِدُ بِلا شَرِيكٍ وَ الْمَلِكُ بِلا تَمْلِيكٍ لا تُضَادُّ فِي حُكْمِكَ وَ لا تُنَازَعُ فِي مُلْكِكَ أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ وَ أَنْ تُوزِعَنِي مِنْ شُكْرِ نُعْمَاكَ مَا تَبْلُغُ بِي غَايَةَ رِضَاكَ
به نام خدا كه كلمه پناه‏ جويان و گفتار پرهيزگاران است و پناه مى ‏برم به خداى بلندمرتبه از ستم ستمگران‏ و نيرنگ حسودان و سركشى ظالمان و او را می ستايم ستايشى برتر از ستايش ستايشگران،خدايا!تويى يگانه‏ بی انباز،و پادشاه على الاطلاق،در فرمانروايی ات مخالفت نشوى،و در پادشاهی ات هماوردى ندارى، از تو میخواهم كه بر بنده و فرستاده‏ ات محمد درود فرستى،و سپاس نعمتهايت را چنان قسمت من كن كه مرا به كمال خشنودی ات نايل گرداند
وَ أَنْ تُعِينَنِي عَلَى طَاعَتِكَ وَ لُزُومِ عِبَادَتِكَ وَ اسْتِحْقَاقِ مَثُوبَتِكَ بِلُطْفِ عِنَايَتِكَ وَ تَرْحَمَنِي بِصَدِّي [وَ صُدَّنِي‏] عَنْ مَعَاصِيكَ مَا أَحْيَيْتَنِي وَ تُوَفِّقَنِي لِمَا يَنْفَعُنِي مَا أَبْقَيْتَنِي وَ أَنْ تَشْرَحَ بِكِتَابِكَ صَدْرِي وَ تَحُطَّ بِتِلاوَتِهِ وِزْرِي وَ تَمْنَحَنِي السَّلامَةَ فِي دِينِي وَ نَفْسِي وَ لا تُوحِشَ بِي أَهْلَ أُنْسِي وَ تُتِمَّ إِحْسَانَكَ فِيمَا بَقِيَ مِنْ عُمْرِي كَمَا أَحْسَنْتَ فِيمَا مَضَى مِنْهُ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
و به بركت عنايت خويش بر طاعت و مداومت عبادت خود و شايستگى پاداشت‏ يارى نمايى و تا زنده‏ ام به بازداشتن از گناهانت بر من مهر ورزی و تا پايان عمر بر انجام آنچه بهره‏ ام رساند توفيقم دهى،و به كتاب خود(قرآن)براى پذيرش حق،سينه‏ ام را فراخ گردانى و بار گناهانم را با تلاوتش از نامه اعمالم فرو ريزى و در دين و جانم به من سلامت بخشى و كسانیكه به آنها انس گرفته‏ام از من وحشت‏زده نكنى و در باقيمانده عمر احسانت را بر من تمام نمايى چنان‏كه در گذشته عمرم بر من احسان نمودى.اى مهربان‏ترين مهربانان.

با اين‏كه اولين آيه قرآن و اولين سخن پروردگار با آخرين پيامبرش دستور به خواندن است، نمى‏دانم چرا مسلمانان اين اندازه با كتاب و مطالعه غريب و در اين عرصه مهجورند؟ به‏واقع، هميشه براى مردم ايران غصه خورده‏ام كه چرا از كتاب و كتاب خوانى دورند؟

طبق آمار كتابخانه ملى ايران مقدار وقتى كه مردم ايران براى كتاب خواندن صرف مى‏كنند، در هر 24 ساعت 2 دقيقه بيشتر نيست.  از اين مقدار هم بايد مطالعاتى را كه صرفا جنبه سرگرمى و تفريح دارد كم كرد، چون متاسفانه، خيلى از مردم علاقمند به خواند مطالبى هستند كه در ازاى آن چيز مهمى گيرشان نمى‏آيد؛ مثل خواندن برخى كتاب‏هاى داستان و رمان و بخش حوادث روزنامه‏ها يا مجلات ورزشى و …

در خواندن كتاب، بايد به محتواى آن توجه كنيم و به علمى كه از آن به دست مى‏آوريم دقت نماييم. زيرا برخى علم‏ها مفيدند و برخى مضر.

برخى نيز نه مفيدند و نه مضر؛ يعنى يادگيرى يا مطالعه آن‏ها فقط اتلاف وقت و انرژى محسوب مى‏شود.

عده‏اى هم حقايق را تنها از سخنرانى‏ها و منبرها كسب مى‏كنند و به مطالعه نمى‏پردازند. آن هم محدود به ماه مبارك رمضان و محرم و مناسبت‏هايى از اين دست است. ضمن اين‏كه يك سخنران، هرقدر هم اهل مطالعه و تحقيق و تامل باشد، به خاطر وقت كمى كه دارد، تنها درصدى از دانسته‏هايش را مى‏تواند بازگو كند. اين در حالى است كه كتاب انسان را با دنياهاى ديگر و موضوعات متنوع‏تر آشنا مى‏كند.

شرمم مى‏آيد اين نكته را يادآورى كنم كه در اروپا و آمريكا مردم به محض اين‏كه بيكار مى‏شوند سراغ كتاب مى‏روند. ازاين‏رو، وقتى در اتوبوس و قطار و ساير وسايل نقليه مى‏نشينند تا از شهرى به شهرى بروند، بيشتر مردم مشغول مطالعه هستند. كتابخانه‏هايشان نيز پر از افراد كتاب‏خوان و كتاب‏دوست است و تقريبا همه در خانه كتاب دارند.

پيش از آن كه به لندن بروم، درباره كتابخانه بزرگى كه كنار موزه لندن واقع است مطالبى شنيده بودم، اما وقتى به كتابخانه «بريتيش موزيوم» رفتم، ديدم هرچه گفته‏اند راست گفته‏اند. قفسه‏هاى كتاب اين كتابخانه كه تا سقف امتداد داشت پر از كتاب بود و اين درحالى بود كه به علت كمبود جا، با وجود فضاى بسيار بزرگى كه آن كتابخانه دارد، كتاب‏ها را روى زمين و روى هم چيده بودند! تعداد كتاب‏خوان‏ها و مراجعين و درآمدى كه از فروش كتاب به همه دنيا كسب مى‏كنند بماند.

عرفان

 همين سئوال را مردي از امام باقرعليهالسلام پرسيد امام در پاسخ فرمود: به قلبت رجوع كن و ببين كه آيا دوستان خدا را در دل دوست داري يا خير؟ اگر چنين محبتي را در خويش يافتي بدان كه پروردگار نيز تو را دوست ميدارد. اصول كافي، ج 2، ص 126، باب حُبّ الله.
سؤال شما از دوستي خداوند به دو صورت قابل فهم است: يكي آن كه علامت محبت الهي به بندگان و آفريدهگان خود چيست و ديگر آن كه نشانههاي محبت او نسبت به يك بنده خاص چه چيزي است؟ در مورد مسئله اول نشانههاي بسياري از حضور محبت خدا نسبت به بندگان ميتوان به دست داد. حالات روحي، رواني ما ميتواند نشان دهنده آن باشد. حقيقت اين است كه ما تا به كسي ارادت و محبتي نداشته باشيم، به ديدارش نميرويم، او را به مهماني دعوت نميكنيم، از سخن گفتن با او اكراه داريم، نامهاي برايش نميفرستيم و تلفني براي جويا شدن از احوالش نمينماييم. وجود هر يك از اين اعمال نزد ما گوياي محبتي دروني به طرف مقابلمان است. بنابراين با همين قياس كوچك ميتوانيم پي به رابطه محبتآميز خداوند با خويش بريم. قرآن اين نامه بزرگ الهي، آيا براي كسي جز انسان فرستاده شده؟ آيا دعوت به عبادت به ويژه نماز و روزه آن هم در مواقع خاص، مفهومي جز محبت پروردگار دارد؟ آيا اين خدا نيست كه از رگ گردن به ما نزديكتر و بين قلب ما و خود ما قرار دارد؟
دوست نزديكتر از من به من است
وين عجبتر كه من از وي دورم (سعدي)
امام سجادعليهالسلام در دعاي ابوحمزه ثمالي درباره اين محبت خداوندي كه تمامي عالم را فراگرفته، بسيار سخنان نغز آورده است. در جايي از اين دعا ميفرمايد:

الحمد لله الذي أناديه كلما شئتُ لحاجتي و أخلوا به حيث شئت لسرّي بغير شفيع فيقضي لي حاجتي… و الحمد لله الذي تحبّب الي و هو غني عنّي
امام، خدا را شكر كرده و ميگويند: سپاس خدايي را كه هر وقت خواستم او را براي رسيدن به حاجتي مخاطب ساختم و هر ميل داشتم، بدون واسطه شفاعت كسي با او خلوت كردم و او حاجت را به جا آورد. سپاس خدايي را كه به من محبت و نيكويي كرد، در حالي كه كمتر نيازي به من نداشت. در مورد مسئله دوم: بهترين راهي كه ميتوان فهميد كه آيا خداوند مرا دوست دارد، اين است كه به قلب خود رجوع كرده و ببينم: آيا من او را دوست دارم و به آنچه براي من پسنديده و از من خواسته، راضي بوده و عشق ميورزم؟ با او بودن و راز و نياز با او را بهتر ميپسندم و بر كارهاي ديگر ترجيح ميدهم؟ آيا دوستان او و نشانه هاي وي را دوست دارم؟
واضح است كه خداوند با انجام فرائض و اعمالي كه به آنها امر فرموده (مثل نماز، روزه، جهاد، امر به معروف، احترام به والدين و…) خشنود است و از منهيات ناراضي. در روايتي از حضرت امام باقر همين معنا را مييابيم: خدا سه چيز را در سه چيز ديگر پوشانده: خشنودي اش را در طاعتش قرار داده، پس هيچ طاعتي را كم مشمار، شايد رضايت خدا در آن طاعت باشد. دوم: خشمش را در معصيت پوشانده، پس معصيتي را ناچيز مشمار، شايد خشم او در آن معصيت باشد. سوم: اوليائش را در مردمان پنهان كرده، پس كسي را تحقير مكن! شايد همو ولي خدا باشد. بحارالانوار، ج 75، ص 187، حديث 27.
بنابراين وقتي به كار خوبي دست ميزنيد و نيت قربة الي الله ميكنيد، در مسير رضاي الهي قرار گرفته ايد امإ؛  وقتي به كار ناشايستي دست مييازيد، از اين رضايت دور شده ايد.

پاسخگو