عن الرّضا علیه‎السلام:

لا یتـم عَقل إمـرء مُسلـم حتـّى تكونَ فیه عَشر خِصـال، اَلخیــرُ مِنـهُ مـأمــُول، وَ الشّر منهُ مأمـُون، یَستكثِر قلیلُ الخیر مِن غیره، وَ یَستقل كَثیرُ الخیر مـِن نفسه، لا یسام من طلب الحـوائج الیه، ولا یمل مـن طلب العلـم طول دهره، الفقر فى الله احبّ الیه مِن الغنى، و الذّل فى الله احب الیه مـن العز فى عدوه، و الخمـول اشهى الیه من الشهره، ثـم قال علیه‎السلام العاشرة و ما العاشرة؟، قیل له: ما هى؟ قال علیه‎السلام: لایرى احدا إلا قال: هو خیر منى و اتقى.

ادامه »

ادامه »

از امام رضا علیه السلام پرسیده شد بندگان خوب خدا چه کسانی هستند، فرمود: کسانی که هنگامی که کار نیکی انجام می دهند شاد می شوند، و اگر مرتکب کار بدی شوند، استغفار می کنند و هنگامی که درباره آنان بخششی می شود سپاسگزار می شوند، و چون به بلیه ای گرفتار شوند شکیبایی می ورزند، و زمانی که به خشم آورده می شوند گذشت می کنند.

علی بن شعیب گفته است: به خدمت ابی الحسن الرضا علیه السلام رسیدم.

به من فرمود: ای علی، از مردم کدام کس زندگی را نیکوتر می گذراند؟

عرض کردم: ای سرور من شما از من بدین داناترید.

فرمود: آن کس که بهبود زندگی دیگری را جزیی از زندگی خود قرار دهد.

سپس فرمود: ای علی چه کسی زندگی را بدتر از همه می گذراند؟

عرض کردم: شما داناترید.

ادامه »

امام رضا علیه السلام می‎فرماید:

« لا یستكمل عبد حقیقه الایمان حتی تكون فیه خصال ثلاث: التفقه فی الدین و حسن التقدیر فی المعیشه، و الصبر علی الرزایا (1) ؛ تا سه خصلت در انسان نباشد، حقیقت ایمان او كمال نباید: ژرف شناختن دین، اندازه داشتن در زندگی و پایداری در مصیبت‎ها.»
از شاخه‎های اصل محدودیت در مصرف، تقدیر در (معیشت) زندگی است. این اصل، در كلمات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامان علیهم السلام فراوان آمده است، و به معنای اندازه داشتن در هزینه، و حساب كردن امور زندگی، و برقراری هماهنگی میان نیازها و چگونگی برآورد آنها است؛ یعنی رعایت اصل حیاتی نظم و انضباط اقتصادی است. این اصل از برنامه‎های اساسی اقتصادی و تربیتی در اسلام است. افراد جامعه اسلامی باید دارای تربیتی اقتصادی باشند، و زندگیشان برنامه داشته باشد، و مصرف مواد و كالاها باید در چهارچوب محاسبه و مدیریت انجام گیرد.

ادامه »

ادامه »

در کتاب «فقه الرضا» آمده است که:
«حافظوا علي الصلاة الليل، فانها حرمة الرب، تدر الرزق و تحسن الوجه و تضمن رزق النهار و طولوا الوقوف في الوتر؛ فانه روي: من طول الوقوف في الوتر، قل وقوفه يوم القيامة؛  بر نماز شب و تهجد، مراقبت و مداومت کنيد؛ زيرا که نماز شب، احترام به ساحت اقدس پروردگار است؛ آن موجب افزايش روزي مي‏گردد و چهره‏ها را زيبا مي‏سازد و رزق آن روز را ضمانت مي‏کند. در نماز وتر درنگ و وقوف بسيار کنيد؛ زيرا که در حديث آمده است که: هر کس در نماز وتر خود، درنگ بسيار کند، وقوف و درنگ او در محشر و روز قيامت، اندک خواهد گشت».

اي خوشا آن دل که پرتوگاه اوست‏
ساحت آن در، گذار راه اوست‏

اي خوش آن دل دو زلف جان‏پذير
بر در و ديوارش افشاند عبير

خوشتر آن صاحبدلي کاندر طلب‏
منتظر باشد در دل روز و شب‏

در «عيون اخبار الرضا» آمده است که از امام رضا عليه‏السلام پرسيدند: از چه رو شب زنده‏داران مؤمن، خوش سيماتر از ديگران‏اند؟ فرمود: «لانهم خلوا بربهم، فکساهم من نوره؛ به جهت اين که آنان با پروردگار خويش خلوت مي‏کنند و خداوند آنان را، با جامه‏اي از نور پوشانده است».
چه شده است ما را که با دانستن اين همه فضايل و ارزش‏هاي «نماز شب»، باز در خماري خواب سياه، گرفتاريم؟ چه شده است، ما را که قساوت دل را از حد گذرانده‏ايم و از قافله‏ي عاشقان، غافل و عقب مانده‏ايم؟ زهي روسياهي! زهي بيچارگي! زهي ناداني! و چه خوب گفته است، صاحب «ارشاد القلوب» احوال ما درماندگان را که:
«اي برادر! شب و روز بيهوده نمي‏گذرد؛ بلکه از گذشتنش، نقص به عمر آدميان وارد مي‏شود و اين شب و روز، ساعت و لحظاتي است. پس اگر به لهو و لعب پرداختي و گفتي: لحظه‏ي ديگر به ذکر و نماز مشغول مي‏شوم (؟!) بدان که روز را به غفلت گذرانيده‏اي و هرگاه شب فرارسد و تو همه‏ي آن را به خواب رفتي، از جمله‏ي آن کساني هستي که در شب و روز، هيچ خيري در او نيست و هرکس چنين باشد مردنش بهتر است از زنده بودنش؛

زيرا قلبش مرده است و هر کس قلبش مرده باشد، خيري در حيات بدان او نيست. اي برادر! بيدار باش که بيشتر عمرت در غفلت و خواب گذشت و غنيمت بدان باقيمانده‏ي عمر خود را و قيامت را فراموش مکن تا عاقبت به خير باشي…
اي برادر! هوشيار باش و تلافي کن آنچه را که از تو فوت شده است. بسيار بر خود گريه کن به خاطر اين که موفق نمي‏شوي که به پروردگارت توجه کني و به سوي او روي آوري.
عتاب کن نفس اماره‏ي خود را و قبول نکن عذرهايش را در ترک بيداري در شب؛ زيرا عذرهايش همه دروغ است و اگر رنج بيداري يک ساعت از شب را به خود هموار سازي، به يک راحت و نعمتي هميشگي خواهي رسيد؟».

شد گاه وصل دلدار، قم ايها المزمل‏
آمد زمان ديدار، قم ايها المزمل‏

وقت سفر رسيده، يعني سحر رسيده‏
بيدار باش بيدار، قم ايها المزمل‏

در خلوت شبانه، با دلبر يگانه‏
نجوا بود سزاوار، قم ايها المزمل‏

(حسن‏زاده‏ي آملي)
نمونه‏ي کامل شب زنده‏داران و نماز شب خوان‏ها، حضرت علي بن موسي الرضا عليه‏السلام است. ابراهيم بن عباس مي‏گويد:
«کسي را نديدم که از علي بن موسي الرضا عليه‏السلام برتر باشد. هرگز به کسي جفا نمي‏نمود، سخن کسي را قطع نمي‏کرد، خواسته‏ي افراد

را بي‏جواب نمي‏گذاشت، هيچ‏گاه پاهايش را مقابل کسي دراز نمي‏کرد و در حضور کسي تکيه نمي‏داد.
در شب کم مي‏خوابيد و اکثر شب‏ها تا سحرگاه بيدار بود. کار نيک و صدقه‏ي پنهاني را بسيار دوست مي‏داشت و نوعا چنين کارهايي را در شب تاريک انجام مي‏داد». .
هم‏چنين درباره‏ي آن حضرت آمده است:
«هميشه با وضو بود و شب‏ها به عبادت مي‏پرداخت. وضو مي‏گرفت و نماز مي‏خواند و مقدراي استراحت مي‏کرد. در پي اين استراحت کوتاه، ديگر باره برمي‏خواست و وضو مي‏گرفت و به نماز شب مي‏ايستاد و باز هم اندک استراحتي مي‏کرد. سپس برمي‏خاست و تا صبح همين گونه بود؛ يعني، تا صبح مشغول عبادت و مناجات بود. بعد از اين که نماز صبح را در اول وقت مي‏خواند به سجده مي‏رفت و سر برنمي‏داشت تا آفتاب بلند مي‏شد».

منبع:كتاب وصال دوست

ادامه »

پیر مرد روستا زاده ای بود که یک پسر و یک اسب داشت. روزی اسب پیرمرد فرار کرد، همه همسایه ها برای دلداری به خانه پیر مرد آمدند و گفتند:عجب شانس بدی آوردی که اسبت فرارکرد!

روستا زاده پیر جواب داد: از کجا میدانید که این از خوش شانسی من بوده یا از بد شانسی ام؟ همسایه ها با تعجب جواب دادن: خوب معلومه که این از بد شانسیه!

هنوز یک هفته از این ماجرا نگذشته بود که اسب پیر مرد به همراه بیست اسب وحشی به خانه برگشت. این بار همسایه ها برای تبریک نزد پیرمرد آمدند: عجب اقبال بلندی داشتی که اسبت به همراه بیست اسب دیگر به خانه بر گشت!

پیر مرد بار دیگر در جواب گفت: از کجا میدانید که این از خوش شانسی من بوده یا از بد شانسی ام؟ فردای آن روز پسر پیرمرد در میان اسب های وحشی، زمین خورد و پایش شکست. همسایه ها بار دیگر آمدند: عجب شانس بدی! وکشاورز پیر گفت: از کجا میدانید که این از خوش شانسی من بوده یا از بد شانسی ام؟ وچند تا از همسایه ها با عصبانیت گفتند: خب معلومه که از بد شانسیه تو بوده پیرمرد کودن!

چند روز بعد نیروهای دولتی برای سربازگیری از راه رسیدند و تمام جوانان سالم را برای جنگ در سرزمینی دوردست با خود بردند. پسر کشاورز پیر به خاطر پای شکسته اش از اعزام، معاف شد.

همسایه ها بار دیگر برای تبریک به خانه پیرمرد رفتند: عجب شانسی آوردی که پسرت معاف شد! و کشاورز پیر گفت: از کجا میدانید که…؟