در کتاب «فقه الرضا» آمده است که:
«حافظوا علي الصلاة الليل، فانها حرمة الرب، تدر الرزق و تحسن الوجه و تضمن رزق النهار و طولوا الوقوف في الوتر؛ فانه روي: من طول الوقوف في الوتر، قل وقوفه يوم القيامة؛  بر نماز شب و تهجد، مراقبت و مداومت کنيد؛ زيرا که نماز شب، احترام به ساحت اقدس پروردگار است؛ آن موجب افزايش روزي مي‏گردد و چهره‏ها را زيبا مي‏سازد و رزق آن روز را ضمانت مي‏کند. در نماز وتر درنگ و وقوف بسيار کنيد؛ زيرا که در حديث آمده است که: هر کس در نماز وتر خود، درنگ بسيار کند، وقوف و درنگ او در محشر و روز قيامت، اندک خواهد گشت».

اي خوشا آن دل که پرتوگاه اوست‏
ساحت آن در، گذار راه اوست‏

اي خوش آن دل دو زلف جان‏پذير
بر در و ديوارش افشاند عبير

خوشتر آن صاحبدلي کاندر طلب‏
منتظر باشد در دل روز و شب‏

در «عيون اخبار الرضا» آمده است که از امام رضا عليه‏السلام پرسيدند: از چه رو شب زنده‏داران مؤمن، خوش سيماتر از ديگران‏اند؟ فرمود: «لانهم خلوا بربهم، فکساهم من نوره؛ به جهت اين که آنان با پروردگار خويش خلوت مي‏کنند و خداوند آنان را، با جامه‏اي از نور پوشانده است».
چه شده است ما را که با دانستن اين همه فضايل و ارزش‏هاي «نماز شب»، باز در خماري خواب سياه، گرفتاريم؟ چه شده است، ما را که قساوت دل را از حد گذرانده‏ايم و از قافله‏ي عاشقان، غافل و عقب مانده‏ايم؟ زهي روسياهي! زهي بيچارگي! زهي ناداني! و چه خوب گفته است، صاحب «ارشاد القلوب» احوال ما درماندگان را که:
«اي برادر! شب و روز بيهوده نمي‏گذرد؛ بلکه از گذشتنش، نقص به عمر آدميان وارد مي‏شود و اين شب و روز، ساعت و لحظاتي است. پس اگر به لهو و لعب پرداختي و گفتي: لحظه‏ي ديگر به ذکر و نماز مشغول مي‏شوم (؟!) بدان که روز را به غفلت گذرانيده‏اي و هرگاه شب فرارسد و تو همه‏ي آن را به خواب رفتي، از جمله‏ي آن کساني هستي که در شب و روز، هيچ خيري در او نيست و هرکس چنين باشد مردنش بهتر است از زنده بودنش؛

زيرا قلبش مرده است و هر کس قلبش مرده باشد، خيري در حيات بدان او نيست. اي برادر! بيدار باش که بيشتر عمرت در غفلت و خواب گذشت و غنيمت بدان باقيمانده‏ي عمر خود را و قيامت را فراموش مکن تا عاقبت به خير باشي…
اي برادر! هوشيار باش و تلافي کن آنچه را که از تو فوت شده است. بسيار بر خود گريه کن به خاطر اين که موفق نمي‏شوي که به پروردگارت توجه کني و به سوي او روي آوري.
عتاب کن نفس اماره‏ي خود را و قبول نکن عذرهايش را در ترک بيداري در شب؛ زيرا عذرهايش همه دروغ است و اگر رنج بيداري يک ساعت از شب را به خود هموار سازي، به يک راحت و نعمتي هميشگي خواهي رسيد؟».

شد گاه وصل دلدار، قم ايها المزمل‏
آمد زمان ديدار، قم ايها المزمل‏

وقت سفر رسيده، يعني سحر رسيده‏
بيدار باش بيدار، قم ايها المزمل‏

در خلوت شبانه، با دلبر يگانه‏
نجوا بود سزاوار، قم ايها المزمل‏

(حسن‏زاده‏ي آملي)
نمونه‏ي کامل شب زنده‏داران و نماز شب خوان‏ها، حضرت علي بن موسي الرضا عليه‏السلام است. ابراهيم بن عباس مي‏گويد:
«کسي را نديدم که از علي بن موسي الرضا عليه‏السلام برتر باشد. هرگز به کسي جفا نمي‏نمود، سخن کسي را قطع نمي‏کرد، خواسته‏ي افراد

را بي‏جواب نمي‏گذاشت، هيچ‏گاه پاهايش را مقابل کسي دراز نمي‏کرد و در حضور کسي تکيه نمي‏داد.
در شب کم مي‏خوابيد و اکثر شب‏ها تا سحرگاه بيدار بود. کار نيک و صدقه‏ي پنهاني را بسيار دوست مي‏داشت و نوعا چنين کارهايي را در شب تاريک انجام مي‏داد». .
هم‏چنين درباره‏ي آن حضرت آمده است:
«هميشه با وضو بود و شب‏ها به عبادت مي‏پرداخت. وضو مي‏گرفت و نماز مي‏خواند و مقدراي استراحت مي‏کرد. در پي اين استراحت کوتاه، ديگر باره برمي‏خواست و وضو مي‏گرفت و به نماز شب مي‏ايستاد و باز هم اندک استراحتي مي‏کرد. سپس برمي‏خاست و تا صبح همين گونه بود؛ يعني، تا صبح مشغول عبادت و مناجات بود. بعد از اين که نماز صبح را در اول وقت مي‏خواند به سجده مي‏رفت و سر برنمي‏داشت تا آفتاب بلند مي‏شد».

منبع:كتاب وصال دوست