انسان راضي در چنين مرحله اي رنج و درد آسيبها را کاملاً درک کرده و آن را احساس مي نمايد امّا بدان راضي است؛ بلکه به بلا و آسيبها گرايش داشته و عقلاً خواهان آن مي باشد؛ اگر چه طبعاً از آن بيزار است؛ امّا چون هدف اين است که به ثواب و قرب الهي نائل گردد و وارد بهشتي شود که گستره آن، فاصله ميان آسمان و زمين را تشکيل مي دهد ـ بهشتي که براي متقين آماده شده است ـ تن به بلا و مصيبت مي دهد حتي بدان عقلاً راغب مي باشد مانند کسي که طبق دستور طبيب حاذقي بايد عمل جراحي بر روي او انجام گيرد و صلاح و سلامت او از راه همين جراحي صيانت مي گردد.

 اين بيمار مي داند که اين جراحي با درد و رنج همراه است امّا به چنين درد و رنجي راضي و بلکه بدان راغب است تا سلامت خود را به دست آورده و حتي از جرّاح ـ به خاطر همين درد و رنجي که بر او وارد مي سازد ـ سپاسگزار است.

منبع:كتاب رهنمود هاي اخلاقي امام رضا