يكي از وظايف و مسئوليت‌هاي سنگين و بسيار مهم مؤمن، اين است كه ديگر مؤمنان و مسلمانان را ارج نهد و به آنان احترام نمايد، وجودشان را گرامي بدارد و از اهانت به ايشان و سبك شمردنشان جداً بپرهيزد.

زائر حرم الهي بايد به طور ويژه به رعايت اين مسئله مهم در حقّ ديگران اهتمام ورزد و همه را، چه كوچك‌تر از خود و چه بزرگ‌تر و مسن‌تر از خويش، گرامي بدارد و در هر موقعيتي از اكرام به آنان دريغ نورزد.

زائر بايد به اين معنا توجه كند كه ديگر زائران علاوه بر اين كه مؤمن و مسلمانند، مهمان خدا هستند، و در ضيافت الله شركت دارند و بايد از اكرام و احترام بيشتري برخوردار باشند.

زائر بايد افراد كم‌سن‌تر از خود را كم گناه‌تر بداند و مسن‌تر از خود را در عبادت و بندگي مقدم بر خويش قلمداد كند؛‌ بدين‌ ترتيب احترام و اكرام به كوچك‌تر از خود و مسن‌تر از خويش را واجب اخلاقي بداند و در بزرگداشت همه آنان ذره‌اي كوتاهي ننمايد.

اكرام به مؤمن و احترام به ديگران، گاهي با يك سخن و كلام نيكو تحقق مي‌يابد؛ چنان كه از حضرت صادق (عليه السلام) روايت شده:

« مَنْ قَالَ لِأَخِيهِ الْمُؤْمِنِ مَرْحَباً كَتَبَ اللَّهُ تَعَالَي لَهُ مَرْحَباً إِلَي يَوْمِ الْقِيَامَةِ»؛

«كسي كه به برادر مؤمنش بگويد: خوش آمدي، [خداوند به تو رفاه و گشايش عنايت كند]، خداوند متعال تا قيامت براي او خوش آمد و گشايش در كارهايش ثبت مي كند».

و باز آن حضرت مي‌فرمايد:

« مَنْ أَتَاهُ أَخُوهُ الْمُسْلِمُ فَأَكْرَمَهُ فَإِنَّمَا أَكْرَمَ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ»؛

«كسي كه برادر مسلمانش نزدش آيد و او به برادر مسلمانش احترام بگذارد، بي‌ترديد به خداي عزوجل احترام گذاشته است».

امام صادق (عليه السلام) درباره نيكوكاري به اسحاق بن عمار فرمود:

«اي اسحاق!‌تا جايي كه قدرت داري به دوستان من نيكي كرده، با آنان به اكرام و احترام برخورد كن؛ مؤمن اگر به مؤمن نيكي كند و او را در امورش كمك نمايد، با اين عملش به صورت ابليس لطمه مي‌زند و قلب آن دشمن مكار را از اندوه دائم پرمي‌كند».

نصيحت در لغت به معناي خيرخواهي نسبت به ديگران و موعظه حسنه براي هدايت آنان است.

اهل تحقيق و لغت شناسان در معناي نصيحت مي‌گويند:

مراد از نصيحت مؤمن به مؤمن، ارشاد و هدايت او به مصالح دين و دنياي اوست؛ و نصيحت، تعليم معالم دين به اوست؛ اگر نسبت به معالم جاهل باشد و بيدار كردن اوست، اگر در خواب غفلت به سرمي‌برد؛‌ نصيحت، دفاع از مسلمان و آبروي اوست؛ ‌نصيحت، گراميداشت مؤمن در جواني و پيري اوست؛ نصيحت، ترك حسد و دغلي و فتنه نسبت به مؤمن، دفع ضرر از او و جلب منفعت به سوي اوست.

اگر طرف مقابل نصيحت‌پذير نباشد، بايد با حوصله، بردباري و مدارا با او رفتار كند تا نصيحت‌پذير شود و اگر به امر دين و مسائل الهي تن‌ در ندهد، به صورت مشروع او را امر به معروف و نهي از منكر كند تا به دايره دين بازگردد و خير دنيا و آخرتش تأمين شده، هماي سعادت و خوشبختي برسرش بنشيند و به صف مؤمنان بپيوندد.

مسئله نصيحت و خيرخواهي در اسلام از جايگاه بسيار مهمي برخوردار است، تا جايي كه در روايات اهل‌بيت (عليهم السلام) فصل خاصي به آن اختصاص يافته است.

از امام ‌باقر (عليه السلام) روايت‌ شده كه پيامبر اسلام (صلّي الله عليه وآله) فرموده است:

«لِيَنْصَحِ الرَّجُلُ مِنْكُمْ أَخَاهُ كَنَصِيحَتِهِ لِنَفْسِهِ»؛

«خيرخواهي و نصيحت شما نسبت به برادر مؤمن بايد به گونه‌اي باشد كه گويا براي خودتان در مقام خيرخواهي هستيد».

امام صادق (عليه السلام) در ضمن روايتي در باب خيرخواهي مي‌فرمايد:

«يَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَي الْمُؤْمِنِ أَنْ يُنَاصِحَهُ»؛

«بر مؤمن واجب است كه نسبت به مؤمن خيرخواه باشد».

«يَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَي الْمُؤْمِنِ النَّصِيحَةُ لَهُ فِي الْمَشْهَدِ وَالْمَغِيبِ»؛

«بر مؤمن واجب است كه خيرخواه مؤمن در حضور و در غيابش باشد».

…………………..

پایگاه خبری اهل بیت (ع)