از «مرحوم آية الله حاج شيخ غلامرضا يزدى» نقل شده است که:

مادرش از کسی غیبت کرده بود. ایشان به مادرش مى گويد: «توبه كن» ؛ ولی مادر توجه نمى‏كند. آن مرد بزرگ شروع مى‏كند به زدن خود، و به مادر مى‏گويد: «تا توبه نكنى همينطور خودم را می‏زنم!» مادر که این وضع را می‏بیند دلش به حال او مى‏سوزد و برای اینکه وی بیشتر از این خودش را نزند توبه مى‏کند.

در اینجا این سؤال پیش می‏آید که: چرا حاج شیخ از مادر تقاضاى توبه كرد؟ و چه چيز او را وادار نمود كه خودش را بزند تا مادرش توبه كند؟!

پاسخ این است که: چون آن عالِم ربانی به مرحله يقين نسبت به خدا و اولياء او و نیز روز حساب و قيامت رسيده بود گويا مى‏دید که مادرش را به خاطر مخالفت با دستور الهى در جهنم عذاب مي‏كنند. محبت زياد او به مادر، او را اين چنين منقلب مى‏كند که برای نجات او از آتش جهنم به آن روش متوسل شود.

نتیجه دیگری که از این داستان می‏گیریم این است که چون در هر لحظه‏اى مرگ براى افراد امكان‏پذير است و ممکن است هر آن، فرشته مرگ ما را دریابد، شخص عاقل بايد آنچه دوست دارد كه در وقت ملاقات مرگ دارا باشد و با آن حالت به ملاقات خداوند مهربان رود نصب‏العين خویش قرار دهد و آن را كسب كند؛ و نیز آنچه دوست ندارد که خداوند وی را با آن ببیند، هر چه زودتر با توبه و کفاره، از خود دور کند.

پایگاه خبری و تحلیلی اهل بیت (ع)