یکی از ويژگى‏هاى مهم فكر اين است كه انسان را قادر به تشخيص حق از باطل مى‏كند؛ يعنى انسان حق را با باطل و باطل را با حق اشتباه نمى‏گيرد. ويژگى مهم ديگر اين است كه انسان به شكل تفكر خويش است. به عبارت ديگر، انسان همان است كه مى‏انديشد، زيرا انسان به هر چيزى كشش پيدا كند و روحش به هرچه متمايل شود، اين ميل جدى و جهت‏گيرى روح باعث مى‏شود آن چيز جزو شخصيت انسان شود و آن را بسازد. اين موضوع امروزه هم در روان‏شناسى ثابت شده و هم از ديرباز حكماى الهى و اهل دل آن را طرح كرده‏اند. براى مثال، وقتى انسان تمايل شديد به مال پيدا مى‏كند، روحش به قلاب مال مى‏افتد و تبديل به قارون مى‏شود. براى همين، نبايد تصور كرد تنها يك قارون در عالم وجود داشته كه قران از او نام برده است، بلكه پروردگار از باب نمونه اين قارون را مثال زده تا به ما بفهماند هركس چنين فرهنگى داشته باشد قارون است؛ حالا اسم اين شخص ممكن است تقى، على، حسن يا چيز ديگرى باشد. اسم افراد در اين ميان موضوعيت ندارد، فرهنگ آن‏ها مهم است.