گلايه‏اى از زبان پروردگار، از قول وجود مبارك حضرت رضا  عليه‏السلام بگويم.

حضرت جواد  عليه‏السلام فرمودند: هر كس پدرم را زيارت كند، خدا همه غم و غصه‏اش را برطرف مى‏كند.

ما اسم حضرت را مى‏بريم، غم از ما برطرف مى‏شود. حضرت موسى بن جعفر  عليهماالسلام مى‏فرمايد: زائران ما در قيامت در جلوترين صف‏ها هستند كه آنها را از همه زودتر به بهشت مى‏برند و زائران فرزندم رضا  عليه‏السلام از همه زائران جلوتر هستند.

امام هشتم  عليه‏السلام ازپدران خود از پيغمبر  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نقل مى‏كنند كه پيغمبر  صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهفرمودند: خدا مى‏فرمايد:

« يَابْنَ آدَمَ ! اَما تُنْصِفُنِى أَتُحَبَّبُ اِلَيْكَ باِلنَّعْمَةِ »

اى فرزندان آدم ! با انصاف با منِ خدا رفتار نكرديد ؛ من دايم با نعمت دادن به شما، عشق و علاقه‏ام را به شما نشان دادم، اما شما چه كار كرديد؟

« وَ تَتَمَقَّتُ اِلىَّ بِالْمَعاصى »

تو نيز با گناه، دشمنى خود را به من نشان دادى.

ببين چقدر عكس هم عمل كرديم؟ من به تو محبت نشان دادم، تو اگر مرا دوست داشتى، گناه نمى‏كردى. تو اگر مرا مى‏خواستى، با من مخالفت نمى‏كردى.

« خَيْرى اِلَيْكَ مُنْزَلٌ وَ شَرُّكَ اِلَىَّ صاعِدٌ »

مرتّب از طرف من به طرف تو خوبى و از طرف تو بدى به طرف من مى‏آيد.

اما بنده من:

« وَ لايَزالُ مَلَكٌ كَريمٌ »

من حاكم كريمى هستم و كرم من دايمى است، به اين زودى من با تو درگير نمى‏شوم، دليلش اين است كه عمرى است كه دارى معصيت مى‏كنى، اما من كوچك‏ترين آسيبى به تو نزدم.

« يَأْتينى عَنْكَ فى كُلِّ يَوْمٍ وَ لَيْلَةٍ بِعَمَلٍ قَبيحٍ »

شب و روز برايم گناه مى‏فرستى، حوصله مى‏كنم و كارى به كارت ندارم.

منبع : erfan.ir

پيامبر خدا - صلى الله عليه و آله - فرمودند:
من صلى على فى كتاب لم تزل الملائكة تستغفر له مادام اسمى فى ذلك الكتاب . ؛
هر كس در نوشته اى بر من درود فرستد، تا زمانى كه نام من در آن نوشته موجود باشد، فرشتگان پيوسته براى او آمرزش می طلبند.

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; text-align: right;” dir="RTL">بارالها!

ببخش آنچه را که از بنده ی حقیرت به خطا رفت و تورا رنجانید…

ببخش بخاطر ستم هایی که برنفس خویش روا دیدم و بر تکرارش اصرار ورزیدم…

ببخش تمام بدی هایی که در حق بندگانت روا دیدم و خواه نا خواه حقی را ناحق نمودم..

و دلی را به درد آوردم و رنجاندم

دلی که شاید جای تو بود و من …

ببخش بر من، تمام گناهانی را که آشکار و نهان مرتکب شدم… 

ببخش بخاطر ناسپاسی های بسیارم…

و ببخش برای بد کرداریم و

 اینکه نبودم آنچه که تو میخواستی…

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA Styles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true”
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
lse” UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″/>

>

به مناسبت هفته زن و میلاد حضرت فاطمه زهرا (س) خواهران طلاب بسیجی به دیدار امام جمعه محترم شهرستان شبستر رفته و از بیانات ایشان بهره مند شدند.

ادامه »

-چرا مرتد را می‌کشند؟

ـ چرا مُرتد را می‌کشند؟ حق فرد مهم‌تر است یا حق جامعه، پیاز و سیر شاید برای فرد مفید باشد، اما موقعی که کسی می‌خواهد به مسجد برود نباید پیاز و سیر بخورد.

حق خانه متعلق به انسان است، اما موقعی که در مسیر راه‌سازی باشد، باید خراب شود. مرتد را هم زمانی اعدام می‌کنند که تضعیف امت و مکتب می‌کند و گرنه می‌توان مرتد بود و به کسی نگفت.

2- چرا خداوند خودش امام زمان(عج) را حفظ نکرده است؟

ـ قرار نیست خداوند کارهایش را با غیب انجام دهد، خدا در مورد قرآن هم می‌گوید آن را حفظ می‌کند، اما چگونه حفظ کرده است؟ با فرمول و حساب و کتاب.

مثلاً آیه مربوط به امام علی(ع) را بین دو آیه منع خوردن گوشت الاغ و خوک گذاشته است. در مشهد قدیم صحن‌های اطراف حرم بازار بود، کفاش‌ها یک لنگه کفش را بیرون می‌گذاشتند و می‌گفتند هر کس خوشش آمد و مناسبش بود سراغ لنگه دیگر کفش می‌آید، اگر هم دزد بود که یک لنگه کفش به دردش نمی‌خورد، خدا آیه تطهیر را در میان آیات زن‌های پیغمبر گذاشته است. یوسف می‌دانست آن لیوان در کدام خورجین است، می‌توانست مستقیم آدرس بدهد و به سراغش برود، اما گفت: همه خورجین‌های برادرانش را بگردند. رد گم کردن یک روش است و یکی از راه‌های حفظ امام زمان(عج) همین غیبت است.

ادامه »

در ذيل آيه شريفه:

[وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‏].

و [نيز رحمتش‏] شامل حال آن سه نفرى [بود] كه [با بهانه تراشىِ واهى از شركت در جنگ‏] بازمانده بودند [و همه مسلمانان به دستور پيامبر با آنان قطع رابطه كردند] تا جايى كه زمين با همه وسعت و فراخى‏اش بر آنان تنگ شد و [از شدت غصه، اندوه و عذاب وجدان‏] دل‏هايشان هم در تنگى و مضيقه قرار گرفت، و دانستند كه هيچ پناهگاهى از خدا جز به سوى او نيست؛ پس خدا به رحمتش بر آنان توجه كرد تا توبه كنند؛ زيرا خدا بسيار توبه‏پذير و مهربان است.

در شأن نزول اين آيه داستان سه نفر متخلّف از جهاد را مى‏خوانيم كه از عمل بسيار بد خود سخت پشيمان شدند و خداى مهربان پس از توبه و انابه، از كردار زشت آنان درگذشت.

آن سه نفر از مردم مدينه و از طايفه انصار به نامهاى: كعب بن مالك، فزارة بن ربيع و هلال بن اميّه بودند.

داستان آنان با كمى اختلاف كه در بعضى از تفاسير ديده مى‏شود بدين قرار است:

جنگى به نام «تبوك» براى مسلمانان پيش آمد. در آن جنگ به مسلمانان خيلى سخت گذشت و به فرموده قرآن در آيه 119 سوره توبه براى مسلمانان ساعت عسرت و هنگامه سختى بود، جابر بن عبداللّه مى‏گويد:

ما در اين جنگ گرفتار سه نوع سختى شديم، سختى زاد و توشه، كمبود آب، گرسنگى و تشنگى چهارپايان و پياده ماندن مردم. رهبر اسلام به فرمان خداوند ازمردم براى شركت در آن جهاد مقدّس دعوت كرد. منافقان و در مدينه و اطراف آن مشغول تبليغات سوء شدند و براى سست كردن اراده مسلمانان از شركت در جنگ، به فعاليّت پرداختند و گفتند: اين چه بساطى است كه هر ماه و هر هفته بايد به جهاد رفت و مال و جان به هدر داد، اين چه آيينى است كه ما را از زندگى بازداشته و راحتى را از ما سلب كرده است.

تبليغات آنان در عدّه‏اى از مردم اثر گذاشت و ايشان بدون عذر شرعى از شركت در آن جهاد مقدّس خوددارى كردند. و اگر پيامبر بزرگ صلى الله عليه و آله با تبليغات غلط آنان و خوددارى آن سه چهره مشهور مبارزه نمى‏كرد در آينده، سنّت ناپسندى گذاشته مى‏شد و هر كسى به كمترين بهانه‏اى از شركت در جنگ فرار مى‏كرد.

رسول خدا صلى الله عليه و آله پس از بازگشت از جهاد، مورد استقبال مردمى كه از شركت در جهاد معذور بودند قرار گرفت. آن سه نفر هم كه به بهانه جمع كردن ميوه و انجام كارهاى عقب افتاده، در واقع به خاطر سستى و تنبلى در جهاد شركت نداشتند به استقبال آمدند. رسول خدا صلى الله عليه و آله دستور اكيد دادند كه احدى از مسلمانان حق معاشرت و رفت و آمد با آنان را ندارد؟!

تمام مردم مدينه عليه آنان بسيج شدند. فروشندگان به آنان جنس نفروختند، معاشران‏از معاشرت با آنان پرهيز كردند، دوستان نسبت به آنان آهنگ جدايى زدند، زن و فرزند نيز از ايشان روى گرداندند. حتّى زنان آنان به مسجد آمدند و به رسول خدا صلى الله عليه و آله عرضه داشتند: چنانچه خداوند به ما اجازه معاشرت با آنان را نمى‏دهد، ما را طلاق بگوييد.

پيامبر صلى الله عليه و آله رضايت به جدايى ندادند، ولى فرمودند: ترك معاشرت را نسبت به آنان ادامه دهيد.

راستى زمين با همه وسعتش بر آنان تنگ شد و از اين بى‏توجّهى جانشان به لب آمد.

آرى، آنان گناهى بزرگ مرتكب شده بودند، گناه تخلّف از فرمان حق و خوددارى از شركت در جهاد با كفر.

چون وضع را بدين صورت ديدند، از شهر و ديار دست كشيده و رهسپار بيابان شدند.

چهل شبانه روز گريستند و در آن مدّت همسرانشان به دستور پيامبر صلى الله عليه و آله وسائل لازم را براى آنان مى‏بردند. پس از آن همه گريه و زارى و عذر آوردن به پيشگاه حق، خبرى از عفو و مغفرت نشنيدند. «كعب» دو رفيق خود را صدا زد و گفت: علّت عدم پذيرش توبه ما دوستى ما با يكديگر است حال كه همه از ما بريده‏اند بياييد ما هم از يكديگر كناره گرفته و هريك به بدبختى و روسياهى خود در پيشگاه حق بناليم. بدين‏گونه عمل كردند.

سرانجام خداى مهربان آيه 118 سوره توبه را نازل نمود پيامبر عزيز صلى الله عليه و آله مردم را مأمور بازگرداندن آنان كرد و خود، در جلوى مسجد به انتظار آنان قرار گرفت. مردم با احترام ايشان را وارد مدينه كردند، چون چشم پيامبر صلى الله عليه و آله به «كعب» افتاد او را در آغوش محبّت گرفت و فرمود: اى كعب! در تمام مدّت عمرت ساعتى به ارزش و قيمتِ ساعت قبولى توبه‏ات وجود ندارد.

ادامه »