شبی بـه دور خانه­ی خـدا طواف می­کـردم، چشمم بـه جـوانی زیبا روی که موهای سر را به پیشانی ریخته و خود را به پرده­ی کعبه چسبانیده بود افتاد، که می­گفت:

اکنون که دیدگان مردم به خواب رفته و ستارگان سیر تصاعدی خود را طی می­کنند، تو ای پرودگار من! زنـده، بیـدار، قیّـوم، قائم بالذّات و پاینده­ای.

پادشاهان در این وقت شب، درها را بر روی مردم بسته و نگاهبانان از آن­ها حراست می­کنند، امّا ابواب رحمت تو به روی همگان، همیشه باز است و حاجتمندان در هر زمان و مکان می­توانند عرض حاجت کنند و مانعی ندارند.

اکنون من عاجز و ناتوان، به تو رو آورده­ام تا نظر رحمت خود را بر من بیفکنی.

و بعد اشعاری عربی سرودند که ترجمه­ی آن این است:

ای کسی­که دعای مضطرّان و بیچارگان را در دل شب،اجابت نموده و مصائب و دردها را بر می­داری.

پروردگارا!

به آن دعایی که به من آموختی تو را می­خوانم، پس مرا به اشک بسوزان (با گریه دلم را روشن و آرام کن)، به حقّ خانه و حرم امنت، ترحّم نموده و مرا ببخش.

بار الها!

اگر عفو و بخشایشت، در انحصار نیکوکاران بوده و شامل گنه­کاران نشود، این گنه­کاران بیچاره، به که رو آورند؟ کیست که آن­ها را به بخشیدن نعمت­ها خُرسند نماید.

یا رب! بـه منو، روی سیـاهم نظـری

کـز نیک نمـانده، در وجودم اثری

گر عفـو تـو، شامل گنـه­کاران است

یـا رب! نبود ز من گنـه­کارتـری

اصمعی می­گوید:

جلو رفتم تا ببینم این کلمات جان­سوز را چه کسی می­گوید؟

وقتی نزدیک­تر رفتم، دیدم او سیّد السّاجدین، زین العابدین، امام علی بن الحسین (علیه السّلام) است. [1]

* * *

برگرفته از کتاب حکایت عاشقی
حجة الاسلام و المسلمین محمد رضا حاتم پوری کرمانی

——————————————————————————–

1- شرح خطبه همام، تراکمه­ای ص 118