1.فرهنگ سعادت بخش اسلام درباره نوروز نظر مثبت و منفی اظهار نکرده است. در تمام کتابهای حدیث، روایت صحیحه و مستندی از هیچ یک از اصحاب پیامبر و ائمه طاهرین علیهم السلام که دلالت بر تایید یا تکذیب نوروز داشته باشد وارد نشده است.

تنها روایت که به آن استناد شده روایت معلی بن خنیس است که اولا سندی برای آن ذکر نشده و ثانیا هیچ دلالتی در آن روایت بر تایید عید نوروز وجود ندارد، و به این خاطر فاقد اعتبار و غیر قابل قبول است جز چند مطلب آنکه دستوراتی از حضرت صادق علیه السلام در رابطه با عبادت و بندگی خداست و این دستورات به صورت های گوناگون در روایات دیگر آمده ، و ویژه یک روز و چند روز نیست. اهم آن دستورات در روایت معلی بن خنیس غسل، پوشیدن جامه پاکیزه، استعمال بوی خوش، روزه، چهار رکعت نماز و دعایی غیر دعای یا مقلب القلوب و الابصار است.

بنابر این روایت بدون سند، خبر واحد، آن هم خبر واحدی غیر مستحکم، و خالی بودن مهمترین کتب حدیث از آن، که این سه مسئله روایت را از اعتبار می اندازد.

2.تغییر سال کهنه به سال نو و روز کهنه به روز نو که محصول استمرار نظام منظومه شمسی و امری طبیعی است معلول اراده حکیمانه و رحمت و عدالت پروردگار مهربان عالم است. البته برای جهان طبیعی، دارای برکات و آثار فراوانی است و مقدمه زمینه ساز پر شدن زمین از انواع نعمت ها برای بهره مندی موجودات و بویژه خلیفه خدا انسان است.

اگر از این منظر به عید نوروز که تحویل سال برای زنده شدن زمین و جنب و جوش موجودات و ثمر بخشی آنهاست به عنوان نعمت مادی کامل حضرت حق و وجود مقدسی که با این نعمتش نشان دهنده مهرورزی فراگیر او به موجودات و محبتش به جهان هستی بویژه به انسان است دیده شود مایه انبساط و خوشحالی همگان است که البته باید برای نشان دادن این خوشحالی و به شکرانه این محبت عظیم حق، چهره ای شاد و خندان به خود گرفت، استحمام کردن، لباس نو و مناسب شأن پوشیدن، بهداشت خانه و اثاث خانه را سر و سامانه دادن، و اگر بتوان اثاث کهنه منزل را تغییر به اثاث نو دادن، و این خوشحالی را با دیگران به این صورت تقسیم کردن: آشتی کردن با کسانی که انسان به عللی با آنان قهر است، و گذشت از آن علل، زیارت پدر و مادر، محبت بیشتر به زن و فرزند، زیارت اقوام و خویشان دور و نزدیک و بردن هدیه و عیدی برای آنها و فزندانشان، زیارت دوستان، زیارت دانشمندان، کمک بی منت به ایتام و تهیدستان و از کار افتادگان و بویژه به آنان که هزینه سالشان بیش از در آمدشان بوده که تحقق همه این مسائل الهی و انسانی به حقیقت و به درستی عید گرفتن است، و باید کوشید که ظرف نوروز که یک ظرف الهی و طبیعی است از برنامه های درست و اعمال مثبت و اخلاق حسنه و صله رحم، و گذشت و عفو، و محبت و مهرورزی و دیگر دوستی، و جبران کمبودهای زندگی همنوعان پر شود. اگر کسی با عید نوروز با چنین معنا و مفهمی مخالفت کند، و خوشحالی و سرور و انبساط و جنب و جوش مثبت مردم کشور ایران را برنتابد، مخالفتی و برتافتنی دور ازعقل و منطق است.

3.نوروز پاک، و این عید طبیعی، و هماهنگی جامعه با تحول و تحویل سال را نباید با مقدمه آلوده و زیانبار و خسارت آور چهارشنبه سوری که از مبدعات وثنی های قدیم و زرتشتیان نا آگاه به حقایق است آلوده کرد و شادی پیش روی ملت را به غم و غصه و قطعه قطعه شدن بدن ها و سوختن جسم ها و قطع شدن عضوها و کور شدن چشم ها و نابود کردن زیبایی های چهره ها تبدیل کرد، که این تبدیل، تبدیلی ابلیسی و اهرمنی است.

و پایانش را نباید با نحسی سیزده که امری صد در صد واهی و سخیف و بی ربط است پیوند داد و به شکلی به سوی دامن طبیعت رفت که محصولی جز گناه، شادی های غربی، تصادف منجر به فوت و جرح و بی ادبی و بی تربیتی داشته باشد، روز 13 هر ماه عربی و هر برج  ایرانی روز خداست، مخلوق خداست و طبیعت آن روز با روزهای دیگر هیچ تفاوتی ندارد. افتخار عالم هستی، معشوق عقول، محبوب عارفان، عقل مجسم، عین عدالت، چشمه خبر بی نهایت، دانش گسترده، مهرورز بی نظیر امیرالمؤمنین علی علیه السلام در روز 13 ماه رجب به دنیا آمده است. آیا ظرف پرمایه روز 13 نعمتی، برکتی از ابتدای خلقت جهان تا کنون مانند امیرالمؤمنین تحویل داده است؟! چرا باید روز 13 که عددش چون دیگر اعداد است به عنوان روز نحس به شمار آورده شود آن هم فقط 13 فروردین، مگر برج های دیگر ایرانی روز 13 ندارد چرا جامعه با روزهای سیزدهم برج ها و ماههای دیگرچنین معامله ای نمی کند؟! آیا نحس شمردن روز 13 فروردین جز خیال و گمان و تصور باطل و بی منطق و دور از عقل چیز دیگری هم هست؟

4.برگزاری نوروز و شادی و سرور در آن و گرفتن جشن از طرف دولت اسلامی و ملت باید به همان صورت که در مقدمه مقاله ذکر شده صورت بگیرد که این زیباترین و بهترین و مفیدترین کار و جشن و سرور است ، ولی بهای اضافه دادن به این ایام، و هزینه کردن میلیونی یا میلیاردی و دعوت از سران دولتهای اطراف کشور و کشورهای دورتر که اغلبشان منفور ملت هایشان هستند و دستشان به خون مظلومان آلوده است، و عدالت خواهان در مجلسهای آنان دچار مرگ تدریجی اند، به بهانه نزدیکتر شدن دولت ها و هماهنگی بیشتر بین آنان و پا برجا کردن نوروز به عنوان نقطه وحدت در دیگر کشورها کار درستی از نظر اسلام نیست، چرا که با هدف اسلام که در پی امت واحده در همه جهان است هماهنگی ندارد، و محدود کردن ملت ایران با پیوند دادن به چند دولت و ملت که نسبت به کل مسلمانان در اقلیت هستند کار حکیمانه ای به نظر نمیرسد. ما به جای پیوند خوردن با چند دولت و چند صد میلیون در اطراف کشورمان باید با دو میلیارد مسلمان پیوند بخوریم و این بدنه عظیم را که بازوی توانایی بر ایمان در برابر صلیبیان و صهیونیستهاست به خود جلب کنیم و کاری نکنیم که تهمت جدایی از دنیای اسلام و مسلمانان و برادران عرب زبان به عنوان ملتی ملی گرا و ناسیونالیست به ما زده شود و از همه دردناکتر زبان مسلمانان را برای انتقاد به خود تحت عنوان ملتی ارتجایی که مقدمات بازگشت به زرتشتی گری را فراهم می کند و  می خواهد آتش را به جای خدا قرار دهد و اسلام زدایی کند باز کنیم.

من دردمندانه می گویم که از گوشه و کنار این زمزمه ها را شنیده ام. دولت و نظام اسلامی آسان برپا نشد. از 15 خرداد 42 تا 22 بهمن 57 چه انسانهای والایی، درد و رنج زندان رفتن را به خود خریدند، چه مردان و زنان و جوانانی در خیابانها شهید شدند که چهار هزار نفرشان فقط روز 17 شهریور 57 به خاک و خون کشیده شدند، و بیش از پانصد هزار نفر در دفاع مقدس از بهترین نیروهای کشور که خود من در طول هشت سال در جبهه  ها شاهد اخلاص، کرامت و شهادت طلبی آنان بودم برای تداوم نظام اسلامی به شهادت رسیدند. من فکر نمی کنم در طول تاریخ، صندلی زیر پای دولتمردان چه در مجلس چه در وزارتخانه ها چه در پست ریاست جمهوری و دیگر پست ها به این اندازه هزینه برداشته باشد. هزینه ای معادل بهترین ایام عمر انقلابیان در زندانها و شکنجه گاه های دولت طاغوت و خون هزاران شهید که هر قطره آن از دنیا با ارزشتر است. این صندلی ها نباید به سمت و سوی جشن هایی برود که از طریق آن ما را به انواع مسائل غیر اسلامی متهم کنند، نباید به سمت و سوی ملی گرایی سوق داده شود. امام خمینی (ره) ملی گرایی را محکوم و ملی گرا را خارج از فضای اسلام معرفی کرد، بیاییم اسلام ناب محمدی را که خدا از طریق انقلاب و خو ن هزاران شهید به ما عنایت کرده حفظ کنیم و همان را به اجرا بگذاریم و از مخلوط کردنش با مسائل ملی گرایی بپرهیزیم و ندای ایرانی اسلامی که برای مسلمانان جهان بویژه ملت های مسلمان عرب موهم جدایی اسلام ایران از اسلام پیامبر است سر ندهیم و مکتبی التقاطی نسازیم. ممکن است این زمان بتوان با ترفند، ایرانی اسلامی را به عنوان همان اسلام محمدی حفظ کرد، اما اگر بعد از شما خدای ناخواسته زمام امر به دست اکثریت ملی گرا بیفتد و به این مسئله توان بیشتر داده شود و نهایتا در آینده مکتبی ملتقط از بخشی از اسلام و بخشی زرتشتیت که جز شرک نیست، دین آیندگان شود، شما بعد از ورود به قیامت که در پیشگاه خداوند قرار گرفتنید و در دادگاهی با قاضیانی چون پیامبر و صدیقه شهیده و امامان معصوم خوانده شدید ، پاسخ گمراه شدن میلیونها نفر را نسل به نسل چه خواهید داد؟

خداوندا! تو شاهدی که من بهترین ایام عمرم را پیش از پیروزی انقلاب هزینه انقلاب کردم و بعد از انقلاب به هر صورت ممکن چه در جبهه ها چه در شهرها در ایام تبلیغ در خدمت اسلام و نظام اسلامی بوده ام و حفظ نظام مبتنی بر قرآن و فقه و احکام الهی را واجب میدانم و از سال 42 تا کنون کمترین توقعی از انقلاب نداشتم و هیچ گونه بهره مادی هم از انقلاب نگرفتم و نخواستم بگیرم و تا پایان عمر هم توقعی از انقلاب ندارم. این تذکرات را از باب دلسوزی نسبت به کشور و نظام و از باب عشق ورزی به ایران و ملت ایران و نظام مبتنی بر اسلام تقدیم کردم. امیدوارم باز هم گوشه ای از دین خود را به اسلام و انقلاب و نظام ادا کرده باشم.

ان شاء الله در سالهای بعد شاهد نوروزی با منافع خانوادگی و اجتماعی اش در سایه اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله باشیم و از جشن های غیر ضروری و هزینه های میلیاردی بپرهیزیم که دینار به دینارش را باید در دادگاه قیامت پاسخ گفت و پاسخی هم ندارد و دقت مشهور امیرالمؤمنین علیه السلام را در زمان حکومتش در هزنیه کردن بیت المال نصب العین خود قرار دهیم و بخشی از پول بیت المال را هزینه اعیاد مورد نظر پروردگار و پیامبر و ائمه طاهرین چون عید قربان و فطر و غدیر کنیم که از اعظم اعیاد است و هماهنگی با همه جوامع اسلامی است