پدر و مادر دو منبع فيض خدا براى انسان است، يعنى پروردگار مهربان عالم، رحمت و فيض و كرامتش را در يك بخش وسيعى از سوى آن دو مى‏رساند. اگر آنها ناراضى شوند انسان از بخش عمده‏اى از بركات حضرت حق محروم مى‏شود.

امام مجتبى عليه السلام به اميرالمؤمنين عليه السلام عرض نكرد: اى درياى بى‏كران علم خدا! اى ولىّ اللّه الاعظم! اى صاحب ولايت كليه الهيه! اى آيت عظماى پروردگار! آيا من براى شما سخن بگويم؟ نه، هرگز من چنين جسارتى نمى‏كنم. ايشان اين گونه رفتار نكرد، چون مى‏داند كه اطاعت از دستورِ پدر، كليدى براى باز كردن درهاى رحمت خدا و فيوضات الهى است.

وقتى اميرالمؤمنين عليه السلام فرمودند: پسرم! براى من سخنرانى كن‏

«لَاسْمَعَ كَلامَكَ»

من دوست دارم كه منبر تو را بشنوم، حضرت مجتبى عليه السلام پذيرفتند، از جا بلند شدند، شروع كردند:

«الْحَمْدُ لُلَّهِ الّذى مَنْ تَكَلَّمَ سَمِعَ كَلامَهُ»

خدايى را سپاس و ستايش مى‏گويم كه هر كه در اين عالم سخن بگويد، خدا سخن و كلام او را مى‏شنود؛ «إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ» خدا هر كلامى را از هر كسى بشنود، در نظام عالم حفظ مى‏كند و در قيامت گوينده را با آن چه گفته است، به محاكمه مى‏كشاند؛ زيرا صدايى كه از دهان بيرون مى‏آيد، يا ارزش دارد كه بايد در قيامت پاداش آن را بدهند و يا بى‏ارزش است كه بايد گوينده آن را در قيامت جريمه كنند.