یارب دلم تنگ یار نازنینم          

زهجر یار نازم، دل غمینم

چو لیلی دل ز من برده نگارم    

و من مجنون یار بهترینم

به صحرا و به دریا و به هر کو      

نشان گیرم ز یار نازنینم

چو یابم ذره ای از خاک پایش    

کشم سرمه به چشمان غمینم

ز بس بر خاک صحراها نوشتم      

که من مشتاق روی نازنینم

ز سر انگشت احساسم خون روان است

به خود گویم اگر میلش به من نیست

چرا برده دل از من، نازنینم    

از ان ترسم بمیرم تا بیاید

ز پا افتاده ی آن نازنینم          

کند گر گوشه چشمی نگارم

دهم جانم به غمش، نازنینم      

بیا کوثر دلش خون شد ز هجران

بیا در دل، برم ای نازنینم

“شعر از خانم عباسی تخلص کوثر”