بسم اللّه الرحمن الرحيم

در ترجمه حديث شريف كساء على اهله آلاف تحية و الثّناء

گوش دار اى غرقه در بحر خطا*** كى گرفتار اندرين دار بلا

يك حديثى بس بود كو جان فزا***هست منسوب آن به اصحاب كسا

شد روايت از جناب فاطمه***آنكه بر كون و مكان بُد عالمه

شد يكى از روزها بابم رسول ***كرد در بيت الجلال من نزول

گفت كى دخت گرام با وفا***گشته عارض سستى و ضعفى مرا

گفتم اى باب گرام ممتحن***بوده باشى در پناه ذوالمنن

گفت آور آن كسا را كز يمن***هست اصل او مرا پوشان به تن

رفتم آوردم كسا پوشاندمش***و ز محبت يك نظر بنمودمش

روى او ديدم كه چون بدر تمام***خانه ام گرديد چون دارالسّلام

ليك گويم آنكه تشبيهى چنين***نيست جز افهام چشم تنگ بين

و رنه نزد نور روى مصطفى***ذرهّ هم نبود تمام نورها

نور او نور خداوند جليل***گشته مدهوش از شعاعش جبرئيل

آن شه از رخ يك حجاب اَر كرد دور***تازه خواهد شد حديث كوه طور

الغرض فرموده خير النساء***بانوى عصمت سراى كبرياء

ساعتى نگذشت پس زين ماجرا***گشت وارد سبط اكبر مجتبى

زينت عرش برين يعنى حسن***خَلق و خُلقش همچو نام او حسن

حجت ثانىّ امام مقتدا***سبز پوش گلسِتان مصطفى

آنكه يوسف پرتوى چون داشتى***كز جمال او علم افراشتى

پرتوى چون كرد تابش در جنان***حسن او شد مسكن پيغمبران

او حسن ميباشد و وصف حسن***فى حسن ميباشد از غير حسن

حضرت صديقه فرمود اين چنين***نور چشمم مصطفى سبط امين

پس سلامى كرد آمد تا ز باب*** گفتم از بهر سلام او جواب

گفت يا امّا چه باشد بيت ما***عطر بيز است اين چنين و دلگشا

بوى طيبى آيدم اندر مشام***مى دهد آن بو ز جّد من پيام

گفتم اى نور دو چشم مرتضى ***استراحت كرده جدّت در كِسا

پس در آندم شد حسن با احترام***سوى جد خويش و كرد او را سلام

گفت يا جدّا مرا گر رخصت است***در كسا آيم كه ميل راحت است

چون جواب و اِذْن از جدّش شنيد***كز شعف شد در كسا و آرميد

ساعت ديگر نشد آنكه حسين*** آن شه مظلوم فخر عالمين

آن ذبيح اللّه كه با چندان فدا***شد فداى حق كه جانهايش فدا

آنكه چون بدر امامت جلوه گر***شد به بُرجش فجرايمان تافت سر

مصطفى گفت او مرا نور دو عين***انه منى و انى من حسين

كعبه اش با كعبه پروردگار***او چو مسكن كرد كرد او افتخار

همچوآن خسرو كه باشد در شرف***بوده نُه درّ امامت را صدف

آن شه مظلوم بى يار و معين ***گشته مقتول سپاه مشركين

جمله اهل و ياورانش از عطش***جسم آنها همچو جلد مُنكَمَش

چشم حق بينش بدان سان مينمود***جمله عالم گوئيا دود كبود

ظلم آن قوم لعين شد از حساب***غافل از عدل خدا يوم الحساب

آنچنان ظلمى كه نمرود لعين***گويد اى لعنت به قوم ظالمين

خون و خونخواهش عزيزِ ذوانتقام***خون خود را چون كشد او انتقام

وعده فرمود او به قرآن مجيد***آخر عهد زمانه چون رسيد

ميكند خونخواهيش در اين جهان***ميچشاند زهر نقمت آنچنان

ظالمينش را در اين دارالبلا***پيش از آن نقمت كه در دارالجزا

كز يداللّهش به تيغ ذو الفقار***حضرت مهدى شه ذوالاقتدار

حضرت صدّيقه كبرى بيان***كرده چون ماه رخش گشتى عيان

گشت وارد گفت كى مادر سلام***چيست اين بوئى كه آيد بر مشام

وه چومشك است اينكه چندان دلفزاست***گوئيا آن بوى جدّم مصطفى است

گفتم او را اَلسّلام اى نور عين ***كى تو عين نور و هم نور دو عين

آرى اى مادر به زير اين كسا***با برادر هست بابم مصطفى

شد روان آن دم حسين سوى عبا***تا نمايد نزد جدّ خويش جا

گفت يا جدّا و يا خيرالانام***بر تو باد از من درود و هم سلام

اذن ميباشد مرا كى ذو الكرم***تا در آغوش تو من منزل كنم

گفت كى نور دو چشم مصطفى***اذن باشد نزد جدّ خود بيا

چون زجدّش اذنو رخصت او شنيد***در كسا با صد شعف رفت آرميد

ساعت ديگر نشد كز اين سخن***گشت ناگه وارد از در بُوالْحسن

صاحب تاج كرامت مرتضى***حامل امر ولايت مرتضى

مرتضى بعد از رسول مصطفى***مصطفى بعد از نبىّ مرتضى

متكّى بر مسند عزّ و جلال***بعد از احمد او به حكم ذوالجلال

سرور سر حلقه اهل يقين***سيد الابرار اميرالمؤمنين

مقتداى كلّ امامُ الْمُتقين***هادى و مخدوم جبريل امين

بنده خاصِ خداوند مجيد***كاندرو حسن جمالش حق پديد

مظهر حقّ منبع اسرار او***مظهر حقّ فاعل كردار او

گر چه حقّ باشد بحقّ معبود حق***غير اين باشد بعيد از راه حقّ

بود اگر حقّ غير حقّ معبود حقّ***گفتمى الحقّ على حقّ است و حقّ

گفتِ پيغمبر كه گر خواهيد حقّ***بعد من حقّ با على او بحقّ

غير او خواهيد اگر جوئيد حقّ***كفر حقّ است او ، بوَد اين حكم حقّ

اسم او از حقّ ، راهش سوى حقّ***او به هركس شد سبق ، در دين حقّ

كُشت اگر حقّ بودوبخشش بود حقّ***هم ز حقّ راضى هم مرضى حقّ

مادح كُنه كمالش جز خدا***كيست ز افراد بشر جز مصطفى

همچه بر ممكن بود عين محال***درك كُنه ذات پاك لايزال

هست بر امكان هم از امكان برون***درك انوار تجلّى را كه چون

مرتضى نبود مگر نور خدا***نور حقّ از ذات او نبود جدا

مدحتش را جز خدا آرى توان***طفر گر فهميد مقام عارفان

از بشر دروصف او يك حرف بس***اِنَّ لى بُكْمٌ و مالى مِنْ نَفَس

آنچنان عجزى كه موسى كليم***در مقام شكر ذى المنّ عظيم

گفت يا رب عاجزم از حق شكر***پس خطاب آمد كه اين شد حق شكر

نى علىّ اللّهيم نى غاليم***گشته قول نَزِّلُونا داعيم

غير وجه اللّه چو كفر است از يقين***نحن وجه اللّه راهم ليك بين

ذكر حق اسماء حسناى خداست***نَحنُ الاَسما هم ولى قول هدى است

حضرت صديقه فرمود آنجناب***ماه رويش گشت طالع چون زباب

از تَلَطُّف كرد بر من او سلام***گفت آيد بوى طيبى بر مشام

گوئيا اينجا بود ابن عَمَم***برده كز دل حزن اندوه و غمم

گفتم آرى باشد آن عاليجناب***با دو فرزند شما اينجا بخواب

پس روان شد آن امير ذوالجلال***سوى پيغمبر رسول ذوالجلال

عرض بنموداى شه با احتشام*** بر تو باد از من صلاة و هم سلام

پس بفرمود از رسول ذو المنن***بر تو باد از من سلام اى بوالْحسن

پس بگفتا كى رسول هاشمى ***در كسا آيم اگر رخصت دهى

گفت پيغمبرگر آيى نزد من***همچو روحستى كه آيد در بدن

در عبا شد اندر آن دم بو تراب***بادو فرزند و نبى رفت او به خواب

زآن سپس بنت النبىّ يعنى بتول***گشت عازم نزد باب خود رسول

گفت كى باب گرامى اَلسّلام***اذن باشد در برت سازم مقام

پس بفرمود آن رسول مجتبى ***اَلسّلام ايجان من نزد من آ

پس نمود آنگه طلوع اندر كسا***همچو ماه چارده خيرالنسا

در كسا چون متحد شد پنج تن ***همچو يك روحى كه شد دريك بدن

پس در آن دم آمد از حق اين ندا***كى ملائك جمله سُكّان سما

من نكردم خلق حقّ عزّتم ***هم قسم باشد بحق شوكتم

نه سما نه ارض نه شمس نه قمر***اين نُه افلاكى كه باشد مستقر

نى كه درياها به اين طرز عجيب ***نى ملائك را به اين تزيين زيب

كز نبود از پرتو اين پنج نور***كرده در زير كسا اين دم ظهور

كز سر شوق و شعف پس جبرئيل ***در نياز آمد كه يا ربّ جليل

كى خداوند از سر صدق و صواب ***دارم اميد آنكه گردم كامياب

كيستند اينها كه در زير كسا***گشته بر كلّ دو عالم مقتدا

كيستند اينها كه قطب عالمند***سرور خلق و عزيزان تواند

پس ندا از جانب ربّ جليل***آمد آنگه بر جناب جبرئيل

اين كسانى را كه اندر طيلسان***مجتمع هستند در امن امان

گنج دُرهاى رسالات منند***نور محض و اهلبيت عصمتند

فاطِمَه استوبابوزوجش بوالحسن***با دو فرزندش حسين و هم حسن

عرض كرد آنكه كِى پروردگار ***حاجت اين بنده مسكين بر آر

اذن فرما تا روم من از سما ***سادس ايشان شوم اندر كسا

پس ندا آمد كه يا روح الامين ***اذن باشد كن نزول اندر زمين

رو و لكن هديه اى از ماببر***تا شوى در نزد ايشان راه بر

رو ولى بى اذن بى فرمانشان***نى شوى داخل تو در مأوايشان

جبرئيل آنگاه با شوق و شعف ***گشت نازل اندر آن بيت الشّرف

با مذلّت كز ادب كرد او سلام***گفت آوردم ز حقّت من پيام

كى نبّى مجتبى از من سلام ***بر تو و برآل ]تو[ بادا مدام

كى نبىّ من بحقّ عزّتم***هم قسم باشد بحقّ شوكتم

من نكردم خلق نُه افلاك را***نى نمودم خلق سطح خاك را

نى نمودم خلق ماه و آفتاب***نى كواكب را كه نايد در حساب

نِى ملك نِى كرسى و عرش عظيم ***نِى بحار نِى جبال مستقيم

گر نبود از پرتو فيض شما***اهلبيت عصمت و نور هدى

پس بگفتا كز سر شرم و حيا***حق تعالى اذن فرمودى مرا

يا رسول اللّه تو هم منّت نهى***خادمت را اذن و رخصت مى دهى

روى خود در مقدمت اندر تراب ***تا گذارم بلكه گردم كامباب

گفت پيغمبر پس از ردّ سلام ***اذن ميباشد تو را در اين مقام

تو امينى در حريم كبريا***چون نباشد ره تو را اندر كسا

چون اجازت يافت آن دم جبرئيل***گشت داخل ليك چون عبد ذليل

كرد ظاهر بعد آن تبشير را***خواند بر او آية تطهير را

گفت با او كِى نبىّ اللّه بدان***حق تعالى كرده وحيت اين زمان

كِى نبىِّ من شرف بادا تو را***ز آنكه ايجاد تو و آل تو را

كرده ام پاك مبرّا از عيوب***هم مطهر از كثافات ذنوب

چون سخن گشتى به اينجا منتهى ***در سخن آمد شه مردان على

با نبى گفتا كه يا خير الانام***محضر ما را چه قدر است و مقام

اينكه ما را هست اين نوع اجتماع***چيست ان را قدر و فضل و ارتفاع

نزد خلاّق جهان يزدان پاك ***موجد انواع بَر كز آب و خاك

پس بگفت آنكه نبىّ مرتضى ***حق يزدانى كه داد ستى مرا

اِصطفا و اِجتبا بر ممكنات ***سرورى بر جملگى كائنات

مجلسى نبود شود آراسته***ذكر اين مجلس كز آن برخواسته

شيعيان جمعى در آنجا حاضرند*** جز كه آنهارا ملائك طائفند

نازل آنها بهر فيض و رحمتند***كز گناه شيعيان مستغفرند

همچه دارند اندر آن مجلس حضور***تا كه اهلش را شود ظاهر فتور

مرتضى پس همچو گل ازهم شكفت***چون شكوفه لب گشوداين حرف گفت

شيعيان ما كز اين پس فائزند***و ز فِتَنها رستگار و فارغند

حق ذات بى زوال كردگار ***ربّ كعبه حضرت پروردگار

ثانيا فرمود پس كرد تكرار كلام ***با علىّ مرتضى خيرالانام

يا على حق خدائى كو مرا***كز تَلَطُّف بر گزيد از ما سوى

مجلسى نبود كه آيد در ميان ***ذكر اين مجلس در آن كردى بيان

جمع و حاضر گشته اندر آن مكان***جمله اى از شيعيان و دوستان

جز در آنها گر كسى باشد غمين***گشته از غم حالتش زاد حزين

كاندر آن مجلس ز الطاف عميم***روح و راحت بخشدش رب رحيم

يادرآن محضر كسى كز حزنوغم***هست در تشويش و قلبش در الم

جز در آن مجلس شود رفع ملال ***گردد از الطاف حق آسوده حال

يا كسى را حاجتى در دل بود***يا مهمّى بهر او مشكل بود

جزدرآن مجلس كه دارد فيض عام***حاجتش بايد شود مقضى المرام

چون رسيد از مصطفى بر مرتضى***كاين بشارت وين سخن كردى ادا

فائزيم و گشته محفوظ از بلا***هم در اين دنيا و هم در آن سرا

زين بشارت شيعيان و دوستان***رستگار از فتنه اند و در امان

هست يا رب بنده ات را مسئلت***حق ذات پاك و اسم اعظمت

حق خاصّانى كه در قرب تواند***دائماً با فيض و لطفت توأمند

حق آن شاهَنشَه ختمى مآب***بهر او ايجاد كردى آب و خاك

هم بحقّ ابن عمّش مرتضى***متحد در غيب در ظاهر جدا

هم بحقّ زهره زهرا بتول***شمسه ايوان خرگاه رسول

هم بحقّ سبط أكبر مجتبى***حجت ثانى امام مقتدا

هم بحقّ خامس آل كسا***بهر او در عرش تو فرش عزا

هم بحقّ زينت اهل يقين***حضرت سجّاد زين العابدين

هم بحقّ روح قرآن مبين***باقرِ علمِ جميعِ مرسلين

هم بحقّ آنكه كز نطق و كلام***داد اركانِ شريعت را قوام

هم بحقّ آن امام مقتدا***موسىِ كاظم به هر غمُّ و بلا

هم بحقّ آن شَهَنشاه هُدى***آنكه در عينِ بلا عين رضا

هم بحقّ آنكه كز جود وسخاست***فيض اونازل چو بارش از سماست

هم بحقّ هادى راه يقين***منبع برّ ، آن امامُ المتقين

هم بحقّ سرور دين عسكرى***آنكه دارد بر خلايق مهترى

هم بحقّ آن شَهَنشاه جهان***حُجّت حق ، قطب و مولاى زمان

حضرت مهدى امام دين پناه***مُكْتَسِب ازچهره اش خورشيد و ماه

نور مطلق آنكه اندر غيبتش***مُنكسف چون شمس ، شمس طلعتش

آنكه عالم را كند بعد از فساد***پر ز تقوى و صلاح و ز سداد

حق اين انوار و اين ارواح پاك***كرده ايشان را زهر رِجسى تو پاك

در مقامات كمال و علم و قدر***هم قَدَر نبود مر ايشان را به دهر

هاديان حق ، مصابيح الدّجى***حاملان نور ، مشكوة هدى

حق آن قرب و مقام و منزلت***كو مر ايشان را نمودى مرحمت

بهر آن حقّى بر ايشان كز تو هست***هم به آن حقّى كزيشان بر تو هست

حق معصوميشان اندر هر خطا***حق مظلوميّشان اندر هر بلا

دست ما را كوته از دامانشان***وين سرا و آن سرا يا ربّ مكن

دار ما را ثابت و محكم عنان***در صراط المستقيم حُكمشان

اندر اين عالم به تحت عَونشان***كاندر آن عالم به ظلِّ قربشان

ده مقام و منزل و مأواى ما***جمله را كن سيّد و مولاى ما

همّ و غمّ و فقر و هرگونه بلا***هست يا نازل نمائى از سما

دور كن از ما ، مفرما مبتلا***حاجت ما كز كرم فرما روا

ختم اين اشعار و نظم بى نظام***گشت اندر شهر ذى حجّ الحرام

عشر اول يوم ثلثا وقت عصر***بلكه ماند يادگار از ما به دهر

آن مه ازسال هزار و سيصد است***بعدازاوعشرينو هم دو واحداست

واحد تحقیقات مسجد جمکران