ملا مهدى نراقى- كه از اعاظم علما و فلاسفه و عرفاى شيعه است- مى‏گويد:

سالى در نجف اشرف قحطى فوق العاده‏اى پيش آمد كه جمعى از مردم از گرسنگى تلف شدند. من داراى عايله‏اى سنگين بودم و امر معاش بر من خيلى سخت شد، روزى از براى رفع هم و غم خود در وادى السلام به زيارت قبور مؤمنان رفتم، در اين اثنا ديدم جنازه‏اى را آوردند و در وادى دفن نمودند و رفتند. من مشغول گردش و زيارت قبور بودم كه ناگاه باغ با عظمتى كه وصف آن به زبان ممكن نيست به نظرم آمد در آن باغ مشغول گردش شدم از هر جهت آنرا آراسته ديدم و نهرهاى آب زلال در زير اشجار مثمره آن جارى بود.

در اين هنگام تختى مرصّع به جواهرات ديدم و جوانى در كمال حسن صورت بر روى آن تخت مشاهده كردم، چون مرا ديد از من استقبال نمود و بسيار احترام كرد، به من گفت: مرا نمى‏شناسى؟ گفتم: نه. فرمود: من صاحب آن جنازه مى‏باشم كه الآن دفن كردند! از او گذشتم مشغول گردش بودم ناگاه شنيدم مرا به اسم صدا مى‏زنند چون نظر كردم ديدم پدر و مادرم با بعضى از اقوام و ارحامم كه از دنيا رفته بودند در كمال خشنودى و مسرت كنار هم نشسته‏اند، احوال مرا پرسيدند، گفتم: از فقر و بيچارگى به ما بسيار سخت مى‏گذرد، پدرم اشاره به اطاقى كرد و گفت: هرچه مى‏خواهى از آن برنج‏ها بردار و براى عيالات خود ببر.

چون وارد اطاق شدم در آن برنج‏هاى خوب ديدم، عباى خود را پهن كردم و از برنج هرچه خواستم برداشتم و از شدّت شوق از باغ بيرون آمدم خود را در وادى‏السلام ديدم در حالتى كه عبايم پر برنج بود، آن را به خانه آوردم و مدت زيادى از آن استفاده مى‏كرديم و تمام نمى‏شد، تا اين كه همسر من اصرار كرد اين برنج را از كجا آوردى كه هرچه مصرف مى‏كنيم تمام نمى‏شود، پس از اصرار زياد قصّه عجيب كشف شدن برزخ را براى خود گفتم ولى پس از نقل داستان حبّه‏اى از آن برنج باقى نماند!!